Het was al met al een moeilijke periode voor Vrouwen 1 de laatste paar weken. Zo lastig zelfs dat we in de afgelopen maand van de 4de plek zijn afgestroomd naar de 7de plek.
Het begon, inmiddels vier weken geleden thuis tegen Heino. Een ploeg die onder ons stond, maar, dit moest gezegd worden, enkel nog tegen de bovenste ploegen had gevoetbald. Wij hadden ons willen mengen met die bovenste ploegen, maar verzaakte helaas. Heino beschikte niet over een enorm goed team, maar had wel een goede keepster op goal. Wij hadden dan ook lang de touwtjes in handen met een solide 3-1 voorsprong. Na de 3-2, diep in de tweede helft, sloop de paniek er helaas wel in. Het werd 3-3, en uiteindelijk zelfs 3-4. Bijzonder dure punten, en hele nare nasmaak.
Zeker met het oog op de wedstrijd daarna, tegen de ongeslagen koplopers OZC. OZC, degradant uit de tweede klasse, reeg de doelpunten aan elkaar als kralen aan een ketting. Met kinderlijk gemak wurmde ze zich door de defensies van hun tegenstanders in de derde klasse en zette met regelmaat dubbele cijfers op het bord. Ook wij moesten hier helaas aan geloven. We konden al met al maar slecht omgaan met het snelle spel van de Ommense vrouwen en moesten er in de eerste helft al vanaf met 5-0. In de tweede helft kregen we het wat meer te pakken. Haalde we systematisch het tempo uit het spel en kwamen we zelfs tot enkele aanvallen. Helaas konden we niet scoren en moesten we ondertussen aan de andere kant nog twee keer rapen in de slot minuten.
Een weekje rust was ons nu wel gegund en kwam ook zeer gelegen. Geen wedstrijd op zaterdag, gaf wel de ruimte voor een oefenpotje door de weeks. Op papier niet één voor het zelfvertrouwen, want tegen tweedeklasser Hollandscheveld. In de onderste regionen welliswaar, maar toch. We stelden ons in op een zware pot, waarin we flink moesten verdedigen. Enkel bleek dit niet het geval. Hollandscheveld was geen topploeg, zeker verdedigend was het bij tijd en wijlen een kaartenhuis. Een leuke partij voor het publiek op de Noppenweide, eindstand 4-4.
Dit gaf goede hoop voor een nieuwe, zware competitiewedstrijd tegen RKSV De Zweef, gisteravond. Nog ongeslagen, komende van de eerste klasse zondag, en daarom scheen het nodig om, om 5 uur ’s avonds op zaterdag te gaan voetballen. De tweede, en hopelijk laatste pot met deze starttijd dit seizoen, wat een verschrikking. Geen broodje of fruit meer te krijgen in de kantine en donker en koud tijdens de aftrap. Ondanks dit alles, mochten we toch genieten van een mooie schare fans die vrijwillig naar Nijverdal waren afgereisd rond dit uur om ons te supporten.
Het werd ons meteen duidelijk waarom deze dames moeiteloos bovenin konden meedraaien. De Zweef beschikte over bijzonder veel voetbal als team, en had ook veel individuele kwaliteiten in de ploeg. Wij moesten verdedigen vandaag, als vanouds, zoals we dat ook in tweede klasse moesten doen. Al snel kregen de gastvrouwen de eerste kans, één op één. Maar de bal sprong net te ver van de voet, van de aanvallerster en Lara was er precies op tijd uit. Vele kansjes volgde, maar De Zweef wilde voetballen, en het wilde mooi voetballen, en wilde veel voetballen. Ouderwets gallery-play, postbodevoetbal, geef het beestje maar een naam, maar het maakte zichzelf voornamelijk erg lastig om te schieten. Het trok telkens naar het overvolle centrum waar wij ons stuk voor stuk voor de bal smeten.
Wat volgde had niemand verwacht. Een uitbraak, De Zweef was druk met aanvallen en had niet gerekend op onze snelle middenvelders. De bal kwam in de voeten van onze vaste spits, Kaylee, die gooide hem pan klaar in de hoek waar Sylke eroverheen stormde. De keepster kwam in niemandsland, Sylke wilde de vrije Inge inspelen, maar schoot ‘per ongeluk’ zelf magistraal binnen. 0-1, wie had dat gedacht? De gastvrouwen in ieder geval niet, want die waren even compleet van het à propos. Even pakte we zelfs het overwicht. Helaas, konden we niet meer gebruik maken van de geknakte status van de Zweef. De thuisploeg rechtte de rug tien minuutjes voor tijd en zette de blik weer onze goal. Met succes, want de rust gingen we in met 1-1.
Er kan veel geschreven worden over de tweede helft, en eigenlijk over deze hele wedstrijd. Het was ploeteren, strijden, baggeren, vechten tegen de bierkaai en verzin nog maar wat synoniemen. Bloedstollend spannend en ongelooflijk teamwork. De minuten kropen voorbij, tijgerde langzaam weg.
Te langzaam bleek uiteindelijk. In de 85ste minuut trof De Zweef dan eindelijk doel. Verdient, het mag gezegd worden, maar wat was een punt hier lekker geweest. En wat hadden we dat punt dan ook enorm verdient voor de enorme inzet die getoond werd.
Hopelijke kunnen we deze tomeloze inzet doorzetten tegen laagvlieger SJO JCHW uit Dalfsen/Hoonhorst. Te bewonderen als voorafje voor de wedstrijd van onze heren, thuis op het hoofdveld om 12:00. Kom dat zien!
