Wat heerlijk om inmiddels al een aantal weken aan het werk te zijn als groep. ’t Twidde heeft een niet-milde metamorfose ondergaan sinds de recente voetballoze periode. Met Roy Timmerman, Jarno de Weerd, Marco Huisken en Mark Sandink hebben Twidde-spelers van statuur helaas na jarenlange trouwe dienst afgezwaaid. Tevens hebben jongelingen Max Smit en Niek Huisjes ervoor gekozen om hun heil te zoeken in respectievelijk het 4e en 3e elftal. Tenslotte zagen wij keeper Koen Godeke naar het Eerste elftal gaan en verdedigt Kevin op de Haar dit seizoen het doel van ’t Twidde.
Naast deze laatstgenoemde versterking is met Milan Eggengoor en Jorn Spijkers de nodige jeugdigheid toegevoegd aan de selectie. Jorn moet nog even op speelminuten wachten, aangezien hij kampt met een blessure.
Er zijn maar weinig geuren die tippen aan die van pasgemaaid gras op zaterdagochtend – uiteraard wetende dat er een potje voetbal te wachten staat. Heel even dachten wij dan ook te spelen op het verse hoofdveld in Westerhaar, maar moesten het doen met een platgetrapte, vaalgroene kunstgrasmat.
Overigens werd Sportpark Twistveen pas gevonden na een korte omweg via de N36. Waar voorheen deze route blind werd gereden, werd nu door de leidende chauffeur stiekem een beroep gedaan op Google Maps. Dat wij van plan waren het onszelf moeilijk te maken deze zaterdagmiddag, werd zodoende al snel duidelijk.
Tijdens de openingsfase van de wedstrijd bleek dat wij de bovenliggende partij moesten gaan vormen. Ware het niet dat wij in de bekercampagne driemaal een meer verdedigende rol op ons hadden genomen. Met tegenstanders als HHC 2, Vroomhoopse Boys 2 en Gramsbergen 2 leek dat ook niet onverstandig. Zaterdag liet de organisatie in het drukzetten veelal te wensen over, maar desondanks wisten wij toch veel kansen te creëren. De ruststand luidde 1-0 voor Waarts, geheel tegen de verhoudingen in. Het doelpunt was gevallen rond de 15e minuut, na tweemaal zwak ingrijpen. Toch was de voornaamste reden dat de thuisploeg leidde dat wij zelf slordig met onze kansen omgingen. Een vermelding van Kevins redding op de potentiële 2-0 mag overigens niet ontbreken.
Frustratie heerste in de kleedkamer, maar vanwege het veldoverwicht was er vertrouwen op een goede afloop. Martijn verving in de rust René.
In onze verdere jacht op de gelijkmaker hoefden we gelukkig niet lang te wachten. Richard Snippe lanceerde met een fraaie volley vanaf eigen helft Bas Waterink, welke de stand gelijktrok.
De resterende 40 minuten bestonden uit talloze pogingen van onze kant om een extra goal te maken. Keer op keer stierven de schoten, soms in schoonheid. Zolang het 1-1 bleef waren ook de spaarzame momenten van Voorwaarts zo nu en dan hachelijk te noemen.
Zo’n kwartier voor tijd combineerden Martijn Meijerink en Robbert Reinders door de laatste verdedigingslinie en zorgde Milan voor de tip-in. Eindelijk was de bevrijdende 1-2 daar .. althans zo dachten wij. De grensrechter van de gastheren vond het voor de zoveelste keer die middag nodig om de vlag in de lucht te steken. De scheidsrechter volgde zijn oordeel. Onbestaanbaar. Naast dat wij onszelf al te kort deden door de vele kansen te missen, ging nu ook de wedstrijdleiding ons tegenzitten.
Deze directe linkse incasseerden we en gingen andermaal verwoed op zoek naar de overwinning. Na opnieuw een aantal mislukte inzetten volgde dan toch de zekere winnende treffer. Wederom was Bas het mannetje.
Beginnen met een overwinning is prettig. Maar de twee doelpunten die wij kregen uitbetaald waren er zeker drie te weinig gezien de inzet van alle spelers.
U en ik zien elkaar zaterdag weer, dan speelt ’t Twidde op eigen terrein tegen het derde elftal van Den Ham. Kwart over 12 wordt er afgetrapt, voor de wedstrijd van het Eerste aan.
De hele middag voetbal kijken in de nazomerzon, heerlijk.
