Zaterdag 15 maart, een vroege lentezon schijnt, het is een graad of 4, de lucht strak blauw en het gras mooi groen.
Je pakt je tas en koerst richting de club, langzaam druppelen alle spelers met een fris koppie het sportpark binnen. Zoals altijd hangt er een lekker ontspannen sfeertje, je haalt even een bekertje koffie of een sportdrankje.
Na wat grappen en grollen is het tijd om de kleedkamer op te zoeken, de rugnummers vliegen door de kleedkamer en een ieder hijst zich in een trainingspakkie.
Marcel vertelt ons enkel en alleen de opstelling waarna Rolator Rob en Reinders JR (aka de aanvoerder) als twee vedettes het tactische gedeelte doen.
Het plan is duidelijk, we weten wat er verwacht wordt vandaag, linies dicht bij elkaar en vechten voor elke meter.
Tijdens de warming-up wordt er altijd nog even een aantal rondes afgewerkt, voor een ieder is dit echt een moment om aan jezelf te merken of je er een beetje goed in zit. De spelers schoten met scherp en kwamen gretig over.
Nadat de laatste bal het vangnet in getrapt werd was het tijd om de kleedkamer op te zoeken. De Dextro gaat rond, iedereen trekt zijn geliefde shirt aan en de laatste peptalk wordt gehouden. De koppen bij elkaar, het plan is duidelijk: ‘’Kom op boys vecht voor mekaar!’’
De leidsman roept beide aanvoerders bij zich en verzorgt de welbekende tos!
De start van de wedstrijd was goed, iedereen zat er bovenop. Er werden mooie duels uitgevochten en bij vlagen redelijk gevoetbald. Dit resulteerde dan ook al vroeg in de wedstrijd voor een grote kans, een scherp aangesneden vrije bal viel voor de eerder genoemde vedette Rolator Rob, die hiermee de 1-0 voor het inkoppen had.
Dat Hellendoorn hier een lastige middag tegemoet ging was wel duidelijk.
’T Twidde speelde bij vlagen goed en leuk voetbal, het leek of we onszelf wilde belonen voor de goede trainingsweek die we achter de rug hadden.
De sterk spelende T. Bekman was dan ook een fijn aanspeelpunt. Door de snelheid van onze linksbuiten (J. de Lange) en de ervaren rechtsbuiten (N. Lubbers) werden dan ook zeker een aantal goede mogelijkheden gecreëerd.
Je merkte bij iedereen de wil om ieder duel te winnen, Met een enorm sterk en ervaren middenveld en de strijd die achterin geleverd werd bracht het gevoel naar boven dat er misschien wel wat te halen viel.
Na de eerste 45 minuten achter de rug en de brilstand nog op het bord gingen we aan thee.
Je kijkt elkaar eens aan en geeft elkaar complimenten, wederom nam onze Rollator Rob het woord: ‘’Het is een genot om naar te kijken hoe wij staan te vechten voor elkaar’’
Bij dezelfde Rob was de tank wel leeg en werd de rollator voor gereden.
Het enigste wat hij ons nog meegaf was; “blijf volhouden en blijf praten met elkaar”.
Dit is dan ook een groot compliment wat ik zelf moet maken aan het team.
Het stond als een huis, dat kan alleen als je elkaar op de plek zet, coacht en helpt waar mogelijk.
Afijn, de tweede helft verliep vrijwel hetzelfde: Hellendoorn wist zicht er maar niet door te voetballen, wat ons toch het gevoel gaf dat er misschien wel 3 punten in zaten.
Een vlammend schot na een vlot lopende aanval van de sterk ingevallen Martijn Meijerink belandde dan ook op de paal. Dit gaf ’T Twidde dan ook een boost.
Waar Hellendoorn wat opportunistischer ging spelen en sneller koos voor de lange bal wisten wij ons goed staande te houden.
Na een fijne uittrap van mijzelf wist de ingevallen Boaz zich zelf knap één op één te zetten met de keeper. Helaas, zoals een echte amateur spits befaamd, ging dit shot snoeihard en hoog het vangnet in.
Bruchterveld drong aan, een diepe bal op de voorhoede van ’T Twidde liet de keeper van Hellendoorn dan ook buiten zijn 16 treden waar die genoodzaakt was om een overtreding te maken. Waarna de discussie natuurlijk startte: wel rood/geen rood, wel binnen de 16/niet binnen de 16 meter, gaf de leidsman een vrijetrap aan ’T Twidde. N. van de Veen trapte hem beheerst naar de rechterbovenhoek. Helaas had diezelfde keeper hier een goed antwoord op.
Na nog wat laatste speldenprikjes van Hellendoorn besloot de scheidsrechter voor het laatst op zijn fluit te blazen. Opluchting, blijdschap en toch stiekem het gevoel dat er meer te halen was stond wel de brilstand nog op het bord en koesteren we dit punt.
0-0
’T Twidde mag trots zijn op de strijd die we op de mat hebben gelegd, iets waar we op voort moeten borduren, want a.s. zaterdag staat de koploper ons op te wachten.
Hard werken wordt beloond, dus een ieder weet wat hem te wachten staat.
Auteur: LvD
